Вершы пра маці

Мама, мацi, матуля...

Яшчэ pаз пpа мацi

Яшчэ pаз пpа мацi

Яшчэ не ацэнена

Яна заўсёды на сябе ўсё брала,
Каб толькi дзецям болей адпачыць.
Палола, жала, ткала, абшывала
I пазычала дня яна ў начы.

За ёй iшлi мы i вясной, i ўлетку,
Дапамагалi, як маглi не раз.
Яна ж казала: "Адпачнiце, дзеткi,
Я спраўлюся з работаю без вас.

Няхай зязюлька вам гадоў налiча,
Не гнуцца вам патрэбна, а расцi.
Калi мне будзе цяжка, я паклiчу..."
Ды клiч той не пачулi пры жыццi.

Было вясною неба без аблокаў,
Блакiтнае – як хочацца зiрнуць!
Яна плыла у вырай свой далёкi,
Адкуль нiякiм крыкам не вярнуць.

Прыеду, пастаю каля пагорка.
Цвiце даўно не першая вясна.
На сэрцы i балюча мне, i горка.
Яна i там спраўляецца адна.

Перад вачыма роднае аблiчча,
Яно адводзiць хмары i бяду.
Яна паклiча, ведаю, паклiча,
I я пайду, як верны сын пайду...