Вершы пра маці

Непрыветна цераз вокны
        Ночка пазірае.
Ціха ў хаце. Ўся сямейка
        Спіць, адпачывае.

Натрудзіўшы добра рукі,
        Натаміўшы плечы,
Толькі маці з вераценцам
        Туліцца пры печы

Ды прадзе, прадзе кудзельку.
        Скача вераценца,
А за ім густыя цені
        Бегаюць па сценцы.

                   * * *

На камінку гарыць корчык,
        Злотам іскры скачуць.
За аконцам вецер ходзіць,
        Глуха вербы плачуць.

Зябнуць вербы на марозе,
        Тулячыся к стрэсе.
Снегам вецер сыпле ў дзверы,
        Ходзіць шум па лесе...

I пад гэты шум трывожны
        Думае старая,
А ўслед думкам неспакойна
        Вецер падпявае.

                   * * *

I ўсё ўстала прад вачыма
        Беднае кабеты:
Маладыя дні дзяціны,
        Дзявочыя леты,

Радасць жыцця і нягоды,
        Сваркі, трасяніна —
Ўсё, чым жыцце напаткае
        Ў цяжкую часіну.

Ўсё прыпомнілася беднай, —
        Горка, цяжка стала,
Галаву набок схіліла,
        Прасці перастала.

                   * * *

Вось і муж усплыў на думу —
        Рана смерць скасіла!
Добрых дзетак ён пакінуў —
        Без пары магіла!

Жыў ён бедна. Спадзяваўся
        Свой прыдбаць куточак,
Хату вывезці, зямелькі
        Прыкупіць шматочак,

Бо агоркнуў хлеб батрацкі,
        Жыцце пад'ярэмна...
Ды не выйшаў з-пад няволі,
        Біўся век дарэмна!

                   * * *

Гасне корчык на камінку,
        Пацямнела ў хаце,
Поўнач пеўні пракрычалі,
        Але не спіць маці.

Цягне нітку. Вераценца,
        З рук упаўшы, грукне,
Ды нясмела, як убогі,
        У дзверы вецер стукне.
 
Думкі думку падганяюць,
        Не даюць спакою,
Ўсё лятаюць над кабетай
        Нуднай чарадою.

                   * * *

Уздыхнула цяжка маці,
        Аб сынку гадае,
Што ў астрозе, ў паняверцы
        Кару адбывае.

I за што? У толк не возьме
        Бедная кабета
Ні законаў гэтых мудрых,
        Ні парадкаў свету.

Вецер вые за вугламі,
        Ў коміне галосіць.
Куды толькі думка тая
        Матку не заносіць!

Зябнуць вербы на марозе,
        Глуха лес гамоніць.
Думка думку выклікае,
        Думка думку гоніць.

1908