Я адвык ад тваіх камяніц,
ад патрэсканай скуры вуліц.
Мне бліжэй цішыня старыц,
што падсвечваюць спеў зязюлін.
Я адвык ад тваіх вітрын,
сумятні і людскога тлуму.
Мне радней светлыня калін
з іх адвечна дзявочым сумам.
Я адвык, я адвык, адвык…
Хоць ты быў мне прыёмным бацькам.
А ў душы, нібы ржавы цвік,
вобраз вёскі – мой боль за маці.